[Neska]

w maju poznalam bloga tej dziewczyny, Ewci, jak pisze o sobie co przyjezdzajac do Nowego Jorku znala tylko dwa slowka 'yes' i 'coca-cola'. Potem chyba byla b chora, miala straszne problemy z jelitami i zoladkiem i pojechala na jakis turnus uzdrawiajacy surowym jedzeniem, cos w stylu zapodawango tu"Leczenie cukrzycy surowym w 30dni". Potem chyba sama ronila sobie glodowki i kuracje sokami. Jechala wtedy na sokach rowno, robila glodowki sokowe na samych sokach owocowych.

[_flo]

"Miała" anoreksję, a potem bulimię, i stąd "straszne problemy z jelitami i z żołądkiem", a teraz już jest wyleczona i taka świadoma, bo wysłuchała swojego wewnętrznego dziecka, i właśnie zakończyła 42 dni na samych sokach. Na sokach i trawie pszenicznej z Texasu, musi być żywa trawa pszeniczna, bo niektóre są nieżywe i to się sprawdza specjalnym płynem, ale ta z Texasu jest żywa, więc ona ją pije, tę trawę i soki, karmi siebie i innych kapustą.

[M i T]

Xvk, mój wniosek z pierwszego fragmentu, jaki zacytowałaś: wystąpiło kolejne, supermasywne odseparowanie się od samej siebie, w zasadzie prawie na granicy sukcesu. A potem to już dobryzm, bezwarunkowa miłość do wszystkich i "śmiech bez powodu". To tak, jakby czuć złość bez powodu. Tego nie ma. Zawsze jest jakiś powód.

Dobre, drugi fragment: wyparcie pociągnęło za sobą destrukcję psychosomatyczną. W jej zakresie swobodnie mogą mieścić się zarówno bulimia, jak i anoreksja. Takiego dramatu, jaki przeżyła ta kobieta, bezkarnie nie da się maskować mechanizmami obronnymi i uśmiechami do wszystkich i do wszystkiego. Wyobrażam sobie ogrom świadomej, właściwie kierunkowanej nienawiści, jaka musiałaby popłynąć i wybrzmieć wobec OBOJGA rodziców Ewy - ojca jako sprawcy i matki - osoby nie potrafiącej wyrwać się z piekła i obronić dziecka. Tutaj macie ewidentny przykład chorego odwrócenia ról: mała córeczka chroniąca matkę.

Tomek

[Neska]

ona ich chyba wszystkich utrzymywaa=la z tego NY, pisala, ze byl okres, gdy w domu nikt nie pracowal.

Flo - a gdzie jest o tej bulimii i anoreksji?

[rakash]

[rakash]

bo mnie wylogowało...

[_flo]

[zenon]

http://www.youtube.com/watch?v=TDpyn6IqTns

[Sana]

A mnie się od razu rzuciły w oczy te oczy. To mi przypomina nadczynność tarczycy

[_flo]

Mam nadzieję, że ona tu nie trafi. A jak trafi, to że nie będzie jej przykro, i nie będzie musiała redukować dysonansu poznawczego, i zacznie jeść mięsko, najlepiej na surowo
Btw, przeglądając filmiki Ewy, dowiedziałam się, że Gerson został otruty.
KMWTW, pewne mechanizmy obronne są niezwykle sztampowe.

[figa]

Flo
Jak to otruty? niechcacy w kuchni namieszał ,czy komuś zagrażał?

[_flo]

No nie wiem, nie dociekałam, sądzę raczej, że to plotka wymyślona na potrzeby wyznawców, żeby nie rezygnowali.

[zenon]

[ruszczka]

W sztandarowym materiale o Gersonie - TYM - jest to dobitnie powiedziane i jakoś tam wytłumaczone.

[Sana]

[Witold Jarmolowicz]

Nie pamiętam już, który z psychiatrów stwierdził, że polska młodzież ma głębszy wgląd w siebie i w swoje emocje, niż młodzież zachodnia, powierzchowna w swoich reakcjach. Coś w tym jest. Oni tam, szczególnie w USA, są polukrowani po wierzchu, bo dla odniesienia sukcesu trzeba być miłym, a potem ten lukier internalizuje się we wnętrzu i dziwaczeją infantylnie. Tracą dystans pomiędzy zewnętrzną skorupą a rzeczywistym sobą i lądują w dziwacznych quasi sekciarskich systemach wegetariańskich. Ewcia miała szansę, bo otarła się o Atkinsa, niestety zbyt powierzchownie, żeby się wyleczyć i ostatecznie wpadła z deszczu pod rynnę wegetarianizmu. Szkoda, miała szansę.
Gdybym nie miał doświadczeń, to bym nie pisał, ale właśnie i bulimia i anoreksja wymagają przede wszystkim żywienia niskowęglowodanowego i takim żywieniem można osiągnąć znaczną poprawę, bowiem to właśnie brak wartościowego zwierzęcego białka zaburza pracę umysłu na różne sposoby.
JW

[rakash]

[rakash]

[Witold Jarmolowicz]

[rakash]

Czyli co, uważa pan że należy jeść dużo białka, mało tłuszczu i średnio węgli?

[Witold Jarmolowicz]

[rakash]

Zupełnie mi się to kupy nie trzyma. Już to od strony formalnej, a z własnego doświadczenia tym bardziej.

[Kangur]

[rakash]

Kto to jest przeciętny facet?

[Witold Jarmolowicz]

Czy naprawdę nie możecie Panowie wziąć kalkulator, tablice wartości odżywczych i sobie policzyć, zamiast ogłaszać swoje mniemania?
WHO niczego nie ukrywa, wystarczy zajrzeć na ich strony. W ramach walki z głodem nieustannie próbują wykazać, że człowiekowi wystarcza mało białka. To oni, a nie optymalni, wyliczyli, że wystarcza 0,8g białka o średniej wartości biologicznej 0,9, czyli na diecie typowo węglowodanowej składającej się np. głównie z ryżu, jakichś warzyw, odrobiny mięsa z ryb i ptactwa. Wg badań wartość biologiczna białek ze zbóż waha się pomiędzy 0,8-0,9, czyli jest równoważne, a nawet lepsze, niż zwierzęce.
Więc hodowcy wołowiny nie mieli na nich wpływu, a raczej firma Monsanto monopolizująca uprawy zbożowe.
Do niedawna przeciętny facet ważył 70kg i miał 170 cm wzrostu. Teraz należałoby przyjąć, że przecietny facet ma 80kg i 180cm. Jak taki facet wytrzyma na 64 g białka, co insynuują optymalni ręka w rękę z WHO, ta ja zjem własny krawat. Tyle białka to zjada 60kg kobieta.
JW

PS. Tak w ogóle, to poszukajcie Panowie tych informacji tu, na tym forum. Jest kilkaset postów na ten temat.

[Kangur]

[grizzly]

[rakash]

Ja zjadałem przez lata dużo mniej białka. W przeliczeniu na dzień może dużo mniej. I co pan na to panie Witoldzie?

[M i T]

Hannibal, trza by usunąć jedzenie z wątku o rodzicach, bo się robi fatalny badziew. Możesz?
Niedługo zrobi się tu prawdziwy tasiemiec z biciem piany.

Tomek

[grizzly]

[Hannibal]

Jedzenie, jak narkotyk

Cytat:

Kiedy jest im smutno, mają problemy w pracy, czy w związku sięgają po jedzenie, zdarza się, że po niewiarygodnie duże ilości jedzenia. Potem przychodzą wyrzuty sumienia i obietnica poprawy. Ale najczęściej poprawa nie nadchodzi, aż do następnego ataku obżarstwa. Bo posiłek dla nich jest tym, czym narkotyki dla narkomana. Jedzenioholicy sami nie są w stanie poradzić sobie z nałogiem.

http://zdrowie.onet.pl/ps...12,artykul.html

[Dietetyk_333v]

Co do anoreksji - był u mnie w rodzinie przypadek kilkanaście lat temu, dokładnie nie pamiętam który to członek rodziny był. Głodziła się przez koleżanki oraz przez modelki. Miała obsesję na swoim punkcie, na tym jak wyglądała, jaką inni mieli figurę, z chorobą zmagała się 2 tyg. Teraz też można zauważyć jak młode dziewczyny są bliskie anoreksji, idzie taka szczupła laska, ledwo co się na nogach trzyma, jadę tirem to czasem zwalniam, żeby mi jej pod naczepę nie wciągnęło - tak jest, naprawdę Mnie martwi co będzie w najbliższych latach, mam córkę i boję się o nią, aby ona nie popadła w taką skrajność.

[Feniks]

[Dietetyk_333v]

Damian, słuchaj, nie musisz bo ja Ci nic nie narzucam. Tyle to trwało, ile żeś myślał? Jej ostatnie chwile to zapadnięta twarz, brak włosów na głowie, same kości i przebarwiona skóra, ciekawe czy byś chciał ostatni raz kogoś takiego widzieć i się z nim żegnać. Zemdlałbyś na taki widok za pewne.

[rakash]

W sumie ta cała anoreksja to prosta piłka.

[Dietetyk_333v]

rakash, dokładnie, wystarczy nie jeść, nic trudnego jeśli się nie myśli o skutkach, choć nie wiem jak to jest naprawdę, w końcu to psychika robi swoje.

Dobra ^^ nie podtrzymuję dyskusji, swoje napisałem Miłego wieczorku.

[M i T]

Biedny ten chłopczyk, tym bardziej, że w reportażu pitolą takie pierrrrrdoły, jak ta, że "żaden lekarz nie potrafi mu pomóc":

http://www.medonet.pl/zdr...iana,index.html

Najlepsza jest oczywiście matka, która bladego pojęcia nie ma dlaczego dziecko nie chce jeść, pomimo tego, że chłopczyk wyraźnie mówi DLACZEGO Normalnie miażdżąca tępota i brak współczucia dla dziecka. Jak widać, mamuśka szybko się otrząsnęła po śmierci męża i nie jest w stanie zrozumieć dlaczego dziecko wciąż cierpi z tego powodu

Marishka

[Molka]

ten komentarz jest najlepszy, masakra

Kod:

ludzie niebadzcie smieszni mi tez go zal ale dostal by wpiernicz i by szybko zjad glupoty chce jesc ale niemoze

dopóki takie planktony będą chodzic po naszej planecie bulimia, anoreksja będzie zbierac żniwo.

[Neska]

chlopczyk jest chyba najwrazliwszy z calego rodzenstwa, taki delikatny i kruchy, boze, jak opowiadal o tacie to widac, ze byli b zwiazani. Marishka a czego sie spodziewac po kobiecie bez zeba i z taka gadka, co ona po lekarzach lata? po mediach? potrezba szybko dobrego terapeuty i to szybko, bo dziecko gasnie.
Ta psycholozka tez tylko takie truizmy mowila, ze smierc taty, finanse,choc co wspolnego z atmosfera w domu maja finanse? Ja bym zbadala glebokosc zwiazku jaki ma dziecko z matka i jak wyglada dzien chlopca, czy mama z nim przebywa, co robia, jak rozmawiaja, czy sie nim zajmuje czy tez maly jest pozostawiony sam sobie a zycie toczy sie po wierzchu bez rozmow, tlumaczenia, wsparcia i przytulania.

[Witold Jarmolowicz]

[M i T]

[zenon]

[Witold Jarmolowicz]

[Neska]

jutro leci o 22 na TVN Style program o zaburzeniach jedzenia "Co mnie zzera", widzialam kilka odcinkow i do tej pory wszystkie sciezki tych pacjentow zmagajacyh sie z bulimia, anoreksja czy kompulsywnym jedzeniem bardzo ladnie prowadzily do rodzicow. Program co prawda naskorkowo obrazuje caly problem, terapie i pomoc dietetyka, ale wnioski nasuwaja sie same http://youtu.be/Tra7VxYQYuk

[Witold Jarmolowicz]

Jest taka anegdota:
Przychodzi pacjent do psychiatry. Psychiatra stosuje test skojarzeniowy i rysuje różne rzeczy na kartce. Wszystko, co by nie narysował, pacjentowi kojarzy się z narządami płciowymi. Psychiatra konkluduje więc: cierpi Pan na manię seksualną.
Pacjent zdziwiony: Ja? A kto mi to wszystko rysował?

Coś mi się wydaje, że to jest zaraźliwe i psychiatrom też wszystko się kojarzy z jednym.
JW

[M i T]

Bardzo dobry artykuł o przyczynach anoreksji u dzieci:

http://dziecko.onet.pl/66...,1,artykul.html

Cytat:

Anoreksja od przedszkola 29.07.2011 Marcin Wyrwał Chorobliwy brak łaknienia u małych dzieci jest często wstępem do klasycznej anoreksji. W Polsce zarówno lekarze, jak i rodzice nie dostrzegają tego problemu, traktując go jako dziecięcą fanaberię. Marcin Wyrwał: Czy dwu- lub trzyletnie dziecko może chorować na anoreksję? Iwona Wiśniewska (pedagog, psycholog, dyrektor Ośrodka dla Osób Dotkniętych Przemocą w Krakowie): W takich przypadkach nie mówimy jeszcze o anoreksji nervosie, ale o tak zwanym chorobliwym braku łaknienia. W Polsce anoreksję utożsamia się jedynie z anoreksją nervosą, która dotyczy starszej grupy osób. Nie znam nawet jednego artykułu w Polsce, który by mówił o dziecięcej anoreksji. A szkoda, bo warto szkolić w tym kierunku pediatrów. Czy rodzice są świadomi istnienia takiego problemu? A skądże! U nas dziecięcej anoreksji nie uważa się za chorobę, ale za fanaberię. Wobec dzieci z takimi „fanaberiami” matki powszechnie stosują przymus jedzenia. Szantażują je mówiąc: - Będziesz tak długo siedział przy stole, aż to zjesz; lub przekupują: - Jak zjesz, to obejrzysz bajkę; lub: - Jak zjesz to dostaniesz colę. Skąd bierze się anoreksja u takich maluchów? Ma to związek z otoczeniem, w jakim przebywa dziecko. Ten brak łaknienia jest często reakcją na stres, jaki otacza je w domu: na konflikty w rodzinie, ale także na brak zainteresowania. Poprzez odrzucenie pokarmu dziecko zwraca na siebie uwagę wszystkich: babci, sąsiadki, lekarza, rodzica. Dzięki temu znajduje się w centrum uwagi, a o to właśnie mu chodzi. A więc klasyczny przypadek zaniedbanych dzieci zapracowanych rodziców. We wczesnym wieku kontakt z drugim człowiekiem jest szczególnie ważny dla dziecka. Dawniej jeśli matka nie miała czasu, to wynajmowała tak zwaną mamkę, która w jakiś sposób zapewniała dziecku poczucie bezpieczeństwa i bliskości drugiej osoby. Dziś tak nie jest. A trzeba pamiętać, że nie zapewnienie maluchowi podstawowej potrzeby poczucia bezpieczeństwa jest niczym innym jak formą przemocy, która ma daleko idące konsekwencje w dalszym jego życiu. Dziecko dorastające w atmosferze braku bliskość i miłości często zaczyna od niejedzenia, a w skrajnych przypadkach kończy nawet na prostytucji i przestępczości. Czy chorobliwy brak łaknienia to jedynie problem zaniedbanych dzieci? Jest jeszcze inna grupa rodziców, które wywołują u dzieci ten stan. To tak zwani rodzice-perfekcjoniści. Chodzi o rodziców, którzy posyłają swoje trzylatki na lekcje pianina, karate i 50 innych zajęć? Tak. Takich rodziców z chęcią wysłałabym ponownie do szkoły. To ludzie, którzy własne deficyty rekompensują poprzez dziecko, stawiając mu poprzeczkę zbyt wysoko. Ostatnio spotkałam się z matką, która zapisała swojego malca na japoński, bo jest obecnie modny. Na ile dziecko jest dla rodzica dzieckiem, a na ile osobą, która spełniać jego oczekiwania? Rodzice-perfekcjoniści często zapychają swoją pociechę jedzeniem w myśl stereotypu, że dziecko napchane jest dzieckiem zaspokojonym. A ono odmawiając jedzenia, chce im powiedzieć: „Zauważcie też inne moje potrzeby”, „Nie jestem śmietnikiem, oprócz tego, że chłonę, że spełniam czyjeś oczekiwania, potrzebuje jeszcze czegoś innego”. Czego? Głaskania, przytulania, miłości. Często jednak zamiast uczuć otrzymują słodycze i tu dochodzimy do kolejnego problemu, czyli traktowania słodyczy jako nagrody. Takie dzieci w nagrodę nie otrzymują buziaka, ale coś słodkiego. Rodzic mówi: - Jak będziesz grzeczny, to kupię ci lizaka, czekoladę, chipsa. W późniejszym wieku takim osobom poczucie bezpieczeństwa nie kojarzy się z bliskością innego człowieka, ale właśnie z jedzeniem słodkości. Wiele z nastoletnich anorektyczek, z którymi rozmawiam, przyznaje, że nie może przestać jeść słodyczy. Kiedy taka dziewczyna płakała w dzieciństwie, nikt jej się nie pytał, dlaczego płacze, ale od razu znajdował rozwiązanie: „Jak przestaniesz płakać, to dostaniesz cukierka.”. A dziecko nie potrzebuje jedzenia tylko bliskości. Natomiast jeśli jej nie otrzymuje to odmawia przyjmowania pokarmu wtedy jest w centrum uwagi. Wszyscy się o niego troszczą, czyli osiąga swój cel. Wczoraj była u mnie perfekcyjna dwudziestolatka, która od wczesnego dzieciństwa była nagradzana jedzeniem. Dziś ta dziewczyna cierpi na bulimię. Kiedy ją pytam, gdzie w twoim domu jest stół, to ona odpowiada: - Gdzieś jest, ale my nie mamy czasu na wspólne rozmowy, bo rodzice ciężko pracują na to, żebym miała mieszkanie w Krakowie, więc nie mamy czasu na wspólne celebrowanie posiłków. A gdzie w tym wszystkim miejsce na człowieka, na bliskie relacje? Te zaburzone relacje to znak naszych czasów? Tak, to są czasy, w których rodzice są zapracowani, a dzieci wychowują się same przy pomocy mediów. W ramach moich badań rozmawiałam niedawno z kilkunastoma dziewczynkami w wieku jedenastu lat i na pytanie, jaka kobieta jest dla nich ideałem, ani razu nie padła odpowiedź, że mama, nauczycielka czy siostra. Ich ideałami były wyłącznie aktorki i piosenkarki, które mają niewiele wspólnego z kobiecością, nawet w sensie fizycznym. Kiedy otworzy pan jakąkolwiek dziewczęcą gazetę, wszędzie znajdzie pan nienaturalne dziewczęta, kobiety. Wychudzone, przesadnie doskonałe. Podobnie anorektyczny wygląd mają wszystkie księżniczki z disnejowskich bajek. Proszę zobaczyć, jak wygląda Barbie. Na moje pytanie „Jak chciałabyś wyglądać?”, te dziewczynki odpowiadały, że jak atomówka, jak lalka Barbie i cała grupa aktorek, których często nawet nie znam. Ale jeżeli taka 10-letnia dziewczynka ogląda film, w którym występuje wychudzona aktorka i wszyscy się nią zachwycają, łącznie z jej mamą, to jaki ona czerpie wzór? Także wzorem mamy przechodzi na dietę? Diety to prawdziwy problem naszych czasów. Kiedy prowadziłam badania w jednym z przedszkoli, podeszła do mnie dziewczynka i mówi: - Niech pani zobaczy, spódniczka na mnie wisi. Odpowiadam jej, że to naturalne, bo jej ciało dorasta. A ona: - Nie, wisi bo przeszłam na dietę plaż południowych [dieta South Beach – przyp. Onet.pl]. A mój tata jest na Ducanie, ale ja nie, bo ja nie lubię jeść mięsa. Cała rodzina tego dziecka ma obsesję na punkcie diet i kultu ciała. Żyjemy w kulcie diet? Tak i to już od najmłodszych lat. A czym starsze dzieci, tym jest gorzej. Wiele nastolatek rywalizuje ze sobą: kupują sukienkę w rozmiarze 34 i ścigają się, która pierwsza schudnie do tego rozmiaru, a cała klasa im kibicuje. Diety i kult wychudzonego ciała stał się obsesją, która często zabiera nam najlepsze lata życia. Anoreksja może nas zabić! Dziewczęta często mówią: - Anoreksja to moja przyjaciółka! Musimy dzieciom uświadomić jedno: anoreksja to nie przyjaciółka, to wróg, który może cię zabić. W „Diecie (nie)życia” Karoliny Otwinowskiej, która sama przeszła anoreksję, znajduje się drastyczny opis wywoływania wymiotów przez anorektyczki: one połykają trzymaną za końcówkę foliową torebkę, a następnie wyciągając ją szybkim ruchem z przełyku. Aby nie odczuwać łaknienia połykają też watę, która wypełnia im żołądek. A słyszał pan o diecie tasiemcowej? Nie. To jest olbrzymie zagrożenie. Zakupione w internecie tabletki z główką tasiemca są połykane. Tasiemiec rozwija się w środku i w ten sposób można jeść wszystko, a tasiemiec pochłania pokarm. Tę dietę stosuje wiele znanych osób, także w Polsce. Nikt tylko nie mówi o tym, że tasiemiec może spowodować śmierć. Rodzice tego nie dostrzegają? Rodzice często w ogóle nie znają własnych dzieci, nie wiedzą jakie mają zainteresowania, o czym marzą, czego się obawiają. Często muszą one zmagać się same ze swoimi problemami. Nawet jeżeli sygnalizują problem, to słyszą: - Teraz nie mam czasu, daj mi spokój. Była u mnie niedawno matka z córką, która cierpi na anoreksję. Kiedy zapytałam ją o zainteresowania córki, ta płynnie wymieniła mi całą ich litanię. A wtedy córka powiedziała: - Ja to lubiłam, ale pięć lat temu. Rodzice nie spotykają się z dziećmi, choćby przy stole? W Polsce nie ma kultury wspólnego jedzenia. W centralnym miejscu jest włączony telewizor i rodzina zamiast delektować się jedzeniem, rozmawiać, zapycha się nim, kontaktując się jedynie z odbiornikiem plazmowy. Zaleca się rodzinom, aby jadły wspólnie przynajmniej jeden posiłek celebrując go. Na co powinni zwrócić uwagę rodzice, którzy chcą ustrzec dzieci przed anoreksją? Uczmy już małe dziewczynki i chłopców, że wychudzone ciało wcale nie oznacza, że ono jest piękne. Mniej krytykujmy, a więcej chwalmy. Rodzice, którzy wolą krytykować niż chwalić, którzy nie potrafią nawiązać kontaktu z własnymi dziećmi, ani dać im wsparcia, przyczyniają się do jego późniejszych problemów. Spędzajmy z pociechami więcej czasu i spędzajmy go w wartościowy sposób. Rodzina ma być wsparciem, azylem dla dziecka. Bardzo rzadko to, które jest szczęśliwe i posiada wsparcie w rodzinie, wpada w anoreksję. A nawet jeżeli wpadnie w pułapkę anoreksji, o wiele łatwiejszy jest proces leczenia. W jakim wieku przestajemy mówić o chorobliwym braku łaknienia u dziecka, a zaczynamy mówić o klasycznej anoreksji nervosie? Trudno mówić o konkretnym wieku, choć ta granica się obniża. Jeżeli dziecko obsesyjnie mówi o diecie, odchudzaniu i odmawia jedzenia, zaczyna kontrolować to, co kupujemy, zna na pamięć tabele kaloryczne, przestaje uczestniczyć we wspólnych posiłkach, jest rozdrażnione, chowa jedzenie, ubiera się w obszerne ubrania, jest mu ciągle zimno zawsze – to wszystko są bardzo poważne sygnały przemawiające za ryzykiem anoreksji. Jak rodzic powinien reagować na te sygnały. Przede wszystkim, nie powinien bagatelizować, krytykować czy ośmieszać. Należy obserwować dziecko. Jeżeli dziecko chce się odchudzać, warto dowiedzieć się, w jaki sposób chce to robić. Można wtedy zaproponować wspólne odchudzanie. Jeśli widzimy, że dziecko zaczyna się odchudzać warto usiąść z nim przy stole i napisać wspólnie plan: co ograniczamy, czego nie chcemy jeść. Tak samo, jeżeli zauważymy, że dziecko obsesyjnie ćwiczy, robimy listę wspólnych ćwiczeń i ćwiczmy razem. Jednym słowem, szukamy z dzieckiem wspólnych rozwiązań, pokazując mu w ten sposób, że ma wpływ na to, co się z nim dzieje. Pamiętajmy, aby stawiać dziecko w centrum uwagi, traktować go poważnie i towarzyszyć mu w drodze ku dorosłości.

Marishka

[Molka]

Na tvn style leciał program o anorektyczkach.
Terapeutka przyniosła chorej chipsy do zjedzenia w ramach terapii.

[karoma82]

Witam,
chciałam napisać kilka słów o anoreksji. Kilka lat temu mieszkałam z koleżanką w jednym pokoju w akademiku. Cierpiała na anoreksję. Zanim zachorowała, sama wyciągała z anoreksji swoje 2 przyjaciółki. Jednej z nich niestety nie udało się uratować. Po roku choroby zmarła w szpitalu. Ta druga żyła (nie wiem jak jest teraz), ale chorowała cały czas. Nie jadła prawie nic, miesiączki nie miała od 2 lat, była potwornie chuda, blada, zapadnięta, ledwo chodziła, miała rany, które się już nie goiły...Jej rodzice to lekarze (matka sama miała anoreksję)- nic nie zrobili z chorą córką.... Ta moja współlokatorka wyszła z choroby dzięki chłopakowi, miłości i jego akceptacji, jego walce... Ona również cierpiała długo na zaburzenia hormonalne. Długo nie można było przywrócić jej miesiączki.
Chciałam tym postem pokazać, że problem anoreksji nie jest błahy, nie jest to choroba z której wychodzi się na dobre....Anorektykiem pozostaje się całe życie- tak jak alkoholikiem. Choroba ta ma podłoże przede wszystkim psychologiczne....

[Molka]

Anoreksja to krzyk o akceptacje i miłosc ze strony najblizszych...

[serenity]

znam dziewczyne, ktora jak byla nastolatka byla zamknieta w szpitalu dla anorektyczek. dzisiaj, chociaz minelo juz ponad 10 lat od tamtych czasow - nie widzialam, zeby jadla cos poza salatka, grejfrutem, czy jogurtem naturalnym. podobno jest zdrowa...

[Molka]

[zyon]

Ze sklepik jogastyl ma remedium na wszystko, pewnie to...