www.DobraDieta.pl :: Zobacz temat

Molka

http://www.ego-psychologi...hp?PID=4&AID=26

Moja ulubiona osobowość telewizyjna Kuba Wojewódzki

powiedział... cyt.lubię ludzi którzy lubią siebie, bo to jest początek romansu na całe życie... i ja bez wahania podpisuję się pod tym stwierdzeniem .... :viva:

No niewątpliwie jest łatwiej, poza tym jesteśmy lepiej postrzegani przez otaczający nas świat , nasza pozytywna energia daje się odczuć przez co cieszymy się uznaniem i szacunkiem innych osób...

osobiście lubię siebie, lubię "czuć dotyk" wypowiadanych w myślach słów iż fajnie czuję się "we własnej skórze"... :-P

Witold Jarmolowicz

Jest w tym dużo racji. Egoiści ciągle zabiegają o siebie, bo w głębi ducha nie wierzą w siebie i siebie nie lubią.
JW

ashkar

Molka

Waldek B

ali

Kosmal

Bardzo fajny temat.
Uważam, że jak najbardziej warto. Tylko nie można mylić tego pojęcia z egoizmem.
Tylko wtedy robimy to co jest dla nas dobre, znamy swoją wartość i siebie akceptujemy.

krzysztof2 · **Pomógł:** 25 razy Dołączył: 14 Maj 2009 Posty: 756

WITAM

Tak , warto kochać samego siebie.

POZDRAWIAM Z ZIELONEJ GÓRY :papa:

ashkar

Molka, tak tylco ci sie wydaje. Moim zdaniem to ty nie tylko mylisz pojecia co jeszcze nie rozumiesz ich znaczenia.

:medit:

Molka

Molka

figa

Molka -ranyyy... to ja się robie ostatnio wstrętną egoistką .
Coraz mniej mam ochote obcowania z ludżmi .
wszyscy mnie wk....ją . Od dobrych paru lat zakochana jestem w komputerze.
Męki przeżywam gdy musze bywać lub przyjmować.

grizzly

xvk

Radzio · Wiek: 77 Dołączył: 30 Sie 2009 Posty: 79

Chęć obcowania z ludźmi to dowód akceptacji samego siebie, albo próba wylezienia z depresji. Z tych powodów warto kochać samego siebie, bo to daje szansę na poszukiwanie ratunku w sytuacjach kryzysowych.

figa

Radzio
tutaj na forum lekarzy dostatek i wszystkich lubie
,nawet tych w niedżwiedziej skórze.

iliq

Każdy się chyba zgodzi, że warto dbać o dobre pozytywne towarzystwo. Warto wybierać kolegów znajomych a tym bardziej partnera, nie pozostawiać tego losowi bo od tak coś się trafi. Teraz nasuwa się pytanie z kim spędzimy resztę życia. Ano właśnie z sobą, więc bądźmy z sobą w dobrych stosunkach.

Egoizm wynika ze słabości, jest to typowa oznaka słabości, chęć zdobycia uznania za wszelką cenę, jest to taka sama słabość jak agresja czy inny rodzaj wołania o pomoc. Nie rozumiem czemu niektórzy mieszają te pojęcia.

Czy dla Was osoba pewna siebie, trenująca długi czas sztuki walk, znająca swoje umiejętności, nie czująca potrzeby atakowania innych aby coś sobie udowodnić, ale nie uciekająca przed walką i kiedy trzeba potrafiąca . A założmy typowy dres, który czuje się dobrze w grupie w której mogą zaatakować aż całego jedengo przeciwnika, który uwaga ma 13 lat i po takiej "bitwie" szukający koljenego to to samo?

No właśnie a różnica jest taka sama jak pomiędzy egoistą a osobą czującą się dobrze w swoim ciele. Wiadomo, że każdy jest egoistą. Prosty przykład możesz dostać 100k euoro, albo możesz je dać Janowi Kowalksiemu, kogo wybierzesz? Aczkolwiek egoizm ma różne nasilenia i o ile dobrze zrozumiałem to chodzi o taką hardcorową wersję a do tego metafora z agresywnym dresem i adeptem sztuk walk pasuje jak znalazł

PS. Kocham sam siebie z każdym dniem coraz bardziej, na skutek przełamywania coraz większej ilości moich ograniczeń, jednak mój egoizm objawia się na ulepszniau swojego życia bez srat dla innych ludzi. Jesli mogą na tym dodatkowo zyskać to jak najbardziej jest dobre.

kiwi4

Jeżeli chcesz kochać ludzi, najpierw musisz pokochać siebie , musisz czuć się wartościowym człowiekiem , musisz być bez kompleksów , życie jest wtedy łatwiejsze. Ja siebie kocham, ale nie jestem egoistką, to inna miłość do siebie, nie jestem wyniosła, raczej pokorna. Lubię zwierzęta, innych ludzi i siebie, po prostu jestem szczęśliwa :hug:

Witold Jarmolowicz

Czy warto kochać samego siebie?
Jasne! Bierzmy przykład z polityków.
JW

wiraha · **Pomógł:** 1 raz Dołączył: 01 Cze 2007 Posty: 508

zenon

M i T · **Pomógł:** 66 razy Dołączył: 09 Lis 2007 Posty: 7106

Przebrnęłam przez ten bełkot i jednak nic w nim poza bełkotem nie znalazłam. Zamiana jednego określenia na zbliżone, bez wyjaśnienia jak masz tę "pewność" osiągnąć, bez narzędzi. Jest tylko "zacznij być pewny" i koniec, kropka. Tak po prostu, zacznij i tyle. Grzesiak ci każe, więc masz "zacząć być pewnym". A jak nie rozumiesz o co chodzi, to masz problem. Trza zrobić "pstryk" i po problemie.

Czy nazwie się to "pewnością" czy "pewnością siebie", ważne jest to, co za tym określeniem stoi. Zamiast zabaw semantycznych mógłby np. pokazać na czym problem polega (bynajmniej nie na niewłaściwej terminologii) i zaoferować praktyczne wskazówki dzięki którym można ten problem rozwiązać. Ale jedyne, co Grzesiak oferuje to hasło "zacznij być pewny", cokolwiek to ma oznaczać. To hasło absolutnie niczym się nie rózni od równie idiotycznego "pokochaj siebie", które - rzucone bez wyjaśnienia i narzędzi - g...wno znaczy.

Jak ktoś stanie przed lustrem i zacznie mantrować - przepraszam, "afirmować" - "jestem pewny, jestem pewny, jestem pewny", to guzik z tego wyjdzie. Może na krótką chwilę nawet uda mu się sprawić wrażenie nadętego bufona, ale tej prawdziwej wewnętrznej pewności i integralności na pewno w ten sposób nie zbuduje. Afirmacje mogą być wartościowym narzędziem (a nawet naturalnym odruchem) tylko wówczas, gdy są poparte czymś namacalnym, realnym. W przeciwnym razie są zwykłym samooszukiwaniem się.

Większość z nas zamiast budować/pielęgnować pewność siebie w dzieciństwie uczyła się jak jej skutecznie się pozbywać, tłumić. "Dzięki" metodom wychowawczym naszych rodziców. Ale oczywiście od Grzesiaka o tym nie usłyszymy, bo facet ewidentnie panicznie się boi tego tematu (i tu dobrze jest zadać sobie pytanie dlaczego). Więc może jedynie zaoferować puste hasła, żadnych narzędzi. A w rzeczywistości tę pewność siebie (jak zwał tak zwał) odbudowuje się świadomie, krok po kroczku, poprzez pewny wysiłek a nie "zabawę".

Dla mnie "pewność siebie" to przede wszystkim właściwe rozpoznawanie, nazywanie i adekwatne wyrażanie/przeżywanie wszystkich uczuć. Takie poczucie wewnętrznej Pełni, integralności. Czyli, wiem co czuję, wiem dlaczego tak się czuję i nie boję się tych uczuć wyrazić. A to jest dokładnie ten proces, który w większości przypadków był aktywnie tępiony w dzieciństwie przez rodziców. Wówczas nie wolno było pewnych uczuć swobodnie wyrażać, bo groziła za to "kara". Więc naturalna "pewność" dziecka, o której bełkocze Grzesiak została zaburzona, cofnięta. Nie da się jej wydobyć poprzez mantrowanie "jestem pewny", ale poprzez świadomą pracę ze swoimi uczuciami i przeżyciami. To wymaga czasu i cierpliwości i nie pasuje do "filozofii" Grzesiaka, któremu zależy tylko i wyłącznie na dobrej ZABAWIE!

Marishka

zenon

Wiesz, to jest pierwszy post w dyskusji..
Dalem link do calego watku.

Nie znam tematu.

kiwi4

Ja osobiście nie czytałam, nie słuchałam Grzesiaka i żadnego innego. To sami musimy dojść do wniosku co jest w życiu dobre dla nas i dla innych. Jak miło np. usłyszeć : " jak sie Pan/Pani czuje ? o jak Panią słyszę to już dobrze, brakowało mi rozmowy z Panią". Wielu ludzi jest nieszczęśliwych , bo nie kochanych, są sami w sobie źli, ale można to zmieniać jak najpierw zmienimy siebie. Sąsiad na mnie krzywo spojrzał , to i ja na niego będę krzywo patrzył , prowadzi to do niczego.

are · **Pomógł:** 1 raz Dołączył: 06 Mar 2005 Posty: 744

kiwi4

Tak, należy słuchać innych co maja do powiedzenia , bo żeby gadać, należy nauczyć się słuchać . Są rózne poglądy na dany temat, ale to nie znaczy, że mamy je mieć jednakowe, to nie znaczy , że ktoś jest głupi bo myśli inaczej jak my. A tak wielu traktuje innych. Ostatnio Przeczytałam , jestem uczony , a jak przedstawił swoją rację po prostu mam rację i już , ale dyskusja. Ja zmieniłam temat , żeby nie słyszeć placebo, placebo i już . I co nie mam złości, szanuję go, bo to człowiek. Szanuję wszystkich, nie wyśmiewam się, nie jestem zadufana. Trzeba potrafić znaleźć się w każdym towarzystwie , nie trzeba być złym. Nie trzeba też karać siebie ,tak jak napisałeś "moja wina" i nie chodzę do Kościoła , bo niby jaka moja wina, że się urodziłam :sad:

M i T · **Pomógł:** 66 razy Dołączył: 09 Lis 2007 Posty: 7106

kiwi4

Nie zgodzę się. Moim zdaniem trzeba szanować innych. Ja szanuję innych, nawet jak coś złego mi zrobili, mogę najwyżej nie utrzymywać kontaktów. Ostatnio miałam cos złego od osoby dla , której wiele zrobiłam, tu chodzi o współpracę z kobietom. Szykowałam sobie inny grunt, żeby odejść, szybciej to nastąpiło, bo ktoś zaproponował mi współpracę, z dnia na dzień zmieniłam miejsce. Odsunęłam tą osobę, ale szanuje ją , jak innych, bo życie i tak im da po . Szanuj innych jak siebie samego, inaczej mamy ich za nic, to i nas mogą mieć za nic.

sylwiazłodzi

Co do Wojewódzkiego to chyba nie jest dobry przykład osoby, która kocha? samego siebie.

Pomijam kontekst ale znalazłam w tym linku jego cytaty.

W oderwaniu od jego wyglądu, pozy, gdy to czytam to dla mnie sam bełkot, granie roli. Tyle.

Trochę Mi przypomina Dodę, ale kiedy Jej rodzice sie ujawnili z wywiadem i swoimi wypowiedziami o córce to można wyciągnąć wtedy inne wnioski niż tylko oceniając samą
Dodę i jej zachowanie.

link do tekstu o Wojewódzkim:

http://209.85.129.132/sea...lient=firefox-a

albo tak:

www.sciaga.pl/tekst/zalacznik/15467/

nie wiem, który zadziała

Ale akurat bardziej mnie interesuje w tym wątku to co w temacie o kochaniu siebie a nie jakieś przykłady ludzi na świeczniku, którzy coś mówią do ludzi a tak naprawdę ich nie znamy.

Molka

Kuba Wojewódzki to bardzo błyskotliwy facet, postać barwna, ekspresyjna, kontrowersyjna dlatego naturalnym faktem jest iż posiada zagorzałych zwolenników jak i przeciwników....i piękne jest to iż umie odnaleźć się w tej dwubiegunowej rzeczywistości...socjotechniczne sztuczki w świecie biznesu są wręcz koniecznością, nie widzę w tym niczego niestosownego, a to że Kuba jest w tym świetny ? tylko pogratulować... :viva:

definicję szczęścia jaką podaje Kuba wydaje się być interesująca i nieźle trafiona, to umiejętność sprostania swojej wyobraźni. :-P

Pozdrawiam Kubę Wojewódzkiego, może przez przypadek tutaj kiedyś zaglądnie... :viva:

are · **Pomógł:** 1 raz Dołączył: 06 Mar 2005 Posty: 744

M i T · **Pomógł:** 66 razy Dołączył: 09 Lis 2007 Posty: 7106

kiwi4

No tak , wiesz M i T , miłości nie czuję do osoby , która zachowała się wobec mnie nie fair , ale jakiś szacunek mam dla niej. Wiesz razem współpracowałyśmy 5 lat, to jeden jakiś tam szacunek. Jest starsza , to drugi szacunek, pewnie to co innego szacunek do osoby starszej. Tak, teraz to już nawet nie tylko szacunek, ale również żal. Zachłanność zapędziła ją w kozi róg i ma wielki kryzys. Wydaje mi się, że taka kara jej wystarczy , szanuje ją , jest mi żal. Już taka jestem, siebie też szanuje, za to jaka jestem, bo jest mi z tym dobrze, ale odsuwam się od złych, Kto z kim przystaje , taki sam się staje.

M i T · **Pomógł:** 66 razy Dołączył: 09 Lis 2007 Posty: 7106

Kiwi4, krótko i merytorycznie, co to wedle Ciebie jest "szacunek" oraz "jakiś tam szacunek"?

Tomek

kiwi4

Jakiś tam szacunek mam do osoby , z którą współpracowałam, szanuje ją, bo ją znam. Również mam szacunek do osób starszych, ale ich nie znam , to już co innego.

M i T · **Pomógł:** 66 razy Dołączył: 09 Lis 2007 Posty: 7106

A jakaś własna definicja "szacunku", którą sie posługujesz?
To dość chyba istotne jest, by wiedzieć co się czuje.

Tomek

kiwi4

Co się czuje M i T , po prostu miłość do ludzi, czasami nie myślę , że źle się czuję , że nie wyspana, muszę pomóc i koniec. Tak, z miłości do ludzi i to odczucie daje mi to, że nie mogę nawet powiedzieć, że kogoś nienawidzę , bo nie czuję takiego czegoś. Jestem normalną ,pracującą kobietą , nie jakiś tam mesjasz , czy coś innego. Jestem pozytywnie nastawiona do ludzi.

M i T · **Pomógł:** 66 razy Dołączył: 09 Lis 2007 Posty: 7106

No, ale poza tym, że wypada wszystkich kochać i szanować, to jednak będę się upierał przy pytaniu - bo nie odpowiedziałaś - co to jest "szacunek".

Pojawiły się też pytania:

- jak to robisz, że nigdy nie czułaś nienawiści ?
- jak to robisz, że wszystkich KOCHASZ i czym wobec tego jest taka egalitarna miłość wielokierunkowa?

Tomek

ps: Jeśli nie masz ochoty na odpowiedź, olej mój post lub po prostu powiedz.

kiwi4

M i T, widzisz mam szacunek do rodziców pomimo, że zbyt wiele dobrego mnie nie spotkało , nawet teraz czasami przemawia przez moją Mamę despotyzm, a jednak, mój sposób odzywania się jest pełen szacunku. Znajoma, na przykład zła znajoma dzwoni, opowiada jak to jej źle, czasami 20 min., daje jej szacunek słuchając jej, nie powiem, wiesz ja teraz nie mam czasu, zadzwoń później, tego nie ma. Stoję w kolejce w sklepie, chciałam zapytać się czy dostanę to co chcę kupić. Pytam, czy mogę zapytać czy dostanę środek, z kolejki odpowiedziała starsza Pani, ja też chcę tylko zapytać i stoję. Powiedziałam przepraszam i odeszłam , inna pewnie miałaby do powiedzenia wiele. Ja dałam tej starszej Pani szacunek milcząc, pomyślałam , pewnie ma zły dzień. Miłość do ludzi to co innego jak do faceta, chociaż w moim przypadku to coś za coś. Miłość do ludzi to szacunek bez zazdrości , bo to przechodzi w nienawiść, widziałam to po swoi byłym i nie tylko. Wszystkim wszystkiego zazdrościł , a mówił z jakąś nienawiścią, co bardzo mi się nie podobało. Ja odsuwam się od takich ludzi, może dlatego nie nauczyłam się nienawidzić. Na Ziemi jest dużo złych ludzi , co prowadzi do niczego. Ja jestem zadowolona , uśmiechnięta , przyjaźnie nastawiona i jest mi z tym dobrze :pada:

kiwi4

Jeszcze jedno, dzień dobry, przepraszam, dziękuję itp. wypowiadam głośno , bo szanuję Pana z Ochrony w Markecie , babcię co mnie łokciem puknęła itd. Uważam to za normalne, ale nieraz jak zwrócę uwagę na minę ludzi to są zaskoczeni , a to powinno być na porządku dziennym.

Iga

A czy nie jest tak,że na szacunek trzeba sobie zasłużyć?
Chcę,aby moje dzieci mnie szanowały,więc staram się tak postępować,aby mnie szanowały.Staram się,przyglądam się sobie,moim działaniom,bo chcę,aby mnie szanowały.

kiwi4

Mnie syn szanuje, bardzo szanuje , życzę Ci tego Iga . On też widzi u mnie szacunek dla innych i dla niego. Dzień dobry Piotrusiu, Dzień dobry Mamusiu i cmok mamę w policzek, widzimy się codziennie i jest już dorosły. Nie trzymam go pod skrzydłami , pępowina dawno została odcięta, ale wydaje mi się, że taka powinna być normalka.

grizzly

grizzly

Iga

ashkar

Iga

grizzly

ali

Iga

ali

zenon

Odnosnie tytulu watku... skojarzxyl mi sie pewien cytat:
"Nie krytykuj masturbacji, bo to seks z kims, kogo sie na prawde kocha"

niech to bedzie na ten moment moj wklad w tym temacie

pozdrawiam

Molka

_flo · **Pomogła:** 38 razy Dołączyła: 26 Wrz 2009 Posty: 2853

a ja bym chciala miec dzidziusia :hihi:

za duzo sie dzis w pracy bobasow naogladalo, ot co

Molka

_flo · **Pomogła:** 38 razy Dołączyła: 26 Wrz 2009 Posty: 2853

zenon

M i T · **Pomógł:** 66 razy Dołączył: 09 Lis 2007 Posty: 7106

Szkoda, że to tylko fragment artykułu:

http://www.zwierciadlo.pl...im-wrogiem.html

Cytat:

Byłam swoim wrogiem

Rzadko myślimy o tym, że źródłem przemocy w świecie jest przemoc wobec siebie.
Kiedy się zaczyna? Jak ją zamienić w samoakceptację?

Tekst Renata Arendt-Dziurdzikowska

To zdarza się wiele razy dziennie. Stosuję przemoc wobec siebie za każdym razem, gdy mówię sobie: musisz to zrobić, po prostu musisz! Gdy uśmiecham się do kogoś, kto nie budzi mojej sympatii. Gdy piję trzecią kawę, żeby się ożywić, mimo że wiem, że kawa mi szkodzi. Gdy umawiam się na kolejne spotkanie, choć ciało od dawna daje mi znać, że czas na odpoczynek. Gdy jem za dużo, a potem nie mogę się ruszyć i dopiąć. Gdy pracuję w chaosie i bałaganie, bo znów nie miałam czasu posprzątać. Gdy wypijam o jeden kieliszek wina za dużo. Gdy…

Pamiętam ten wywiad. Mądra, niezwykła kobieta powiedziała mi, że każdego dnia (każdego!) odnawia dane sobie wiele lat temu przyrzeczenie: że nie będzie stosowała przemocy wobec siebie.

Szalony głos nadaje
Moje rozmówczynie to inteligentne, wykształcone kobiety między trzydziestką a czterdziestką, osoby zaufania publicznego – Agata, redaktor naczelna poczytnego tygodnika, Aneta, lekarka specjalizująca się w akupunkturze, i Wiola, aktorka. Jedna przez blisko 20 lat znosiła zdrady męża, druga dźwigała męża alkoholika, a trzecia kaleczy swoje ciało. Urszula Nowakowska, szefowa Centrum Praw Kobiet, mówiła mi, że ulegamy mitowi, jakoby przemoc wobec kobiet dotyczyła jedynie kobiet mało wykształconych, z patologicznych rodzin. Przemoc wobec siebie również nijak się ma do wykształcenia i pozycji zawodowej. Przemoc wobec kobiet i przemoc kobiet wobec siebie są jak siostry bliźniaczki.

– Jak bardzo trzeba siebie nie lubić, żeby godzić się na tyle lat krętactw i zdrad mężczyzny? – mówi Agata, od trzech lat po rozwodzie. Aneta nie może wybaczyć sobie lat zmarnowanych na dźwiganie pijanego męża. Wiola ciągle stosuje jedyny znany sobie sposób na uspokojenie: grubą igłę wbija w wewnętrzną stronę ud i kręci nią, aż z rany popłynie krew. Ale już wie: „To nie z miłości do siebie”.

Gdzieś w nas odzywa się szalony głos, któremu dajemy wiarę, i podążamy za nim. Nazywamy siebie różnie, tu inwencja nie zna granic: zimna ryba, leniwa krowa, gruba świnia, wół roboczy, którego trzeba poganiać batem. Hal i Sidra Stone’owie w książce „Wewnętrzny krytyk” dają przykłady innych częstych głosów w nas: Jesteś z natury brzydka i nic z tym nie zrobisz. Ciebie nie da się kochać. Jesteś egoistką. Jesteś podła. Jesteś z gruntu zepsuta. Jesteś spasiona. Starzejesz się. Nie masz polotu. Nikt cię nie zechce. Nie powinnaś tego mówić. Jeśli nie będziesz pracować dwa razy tyle co inni, niczego nie osiągniesz.

Jednak najtrudniejsze w moim odczuciu jest ciche, z pozoru niewinne „mnie nie ma”. Jak kochać i szanować kogoś, kogo nie ma?

Czy już jestem superkobietą?
Agata czyta mi fragmenty pamiętnika. „12 czerwca. Adam wrócił z Tajlandii, zdenerwowany pobiegł na badania na HIV”. Sucha relacja, jakby sprawa mnie nie dotyczyła, dziwi się. O, tutaj już trochę emocji. „18 sierpnia. Wróciłam wcześniej od mamy, a w naszym łóżku on i trzy młode blondynki, duże, jędrne piersi, jak z okładek męskich magazynów, nawet się nie speszyły. Wyszłam do łazienki, odkręciłam kran z wodą, zdjęłam spódnicę, bluzkę, weszłam do wanny i zaczęłam szlochać, ale jakoś tak dziwnie, jak dziecko, bez łez”. „5 grudnia. Znalazłam mejl od kochanki. Grozi, że jeśli on nie przyjedzie do niej na święta do Hanoweru (do Hanoweru?!), ona zrobi sobie coś złego. Boże, jaka ja biedna, jaka nieszczęśliwa”. I najgorsze. Agata czyta fragment z 12 kwietnia: „Odkryłam, że Adam spotyka się z 17-letnią córką naszych przyjaciół. Co ja mam robić?”.

– Co ja mam, biedna, robić? – przedrzeźnia tamtą siebie sprzed lat.
– Nie przyszło mi do głowy, że mogłabym na przykład zacząć krzyczeć, powiedzieć komuś, odejść, wystąpić o rozwód. Dlaczego nie przyszło mi to do głowy? Bo czułam się winna. Że to przeze mnie. Czy mężczyzna zdradza atrakcyjną kobietę? Im on miał więcej kobiet, tym ja czułam się gorzej, coraz bardziej martwa. Tłumaczyłam sobie, że on taki jest, takie ma potrzeby seksualne. A moje uczucia? W ogóle nie wiedziałam, co czuję. Nic nie czułam! Dopiero później odkryłam ten okropny wstyd we mnie. (…)

Więcej w Zwierciadle 3/2009

Marishka

ashkar

Niezłe bzdury znowu ktore mają usprawiedliwiać biedaczków którzy... muszą uśmiechać się do tych którzy nie chcą i robić to czego nie chcą.

Bzdury, oczywiście jest to również odsłanianie prawdy bo niestety ale autorka nie kłamie, z tego właśnie biorą się problemy. Tylko że te teksty niczemu nie służą bowiem gdyby ktoś miał cokolwiek z tym zrobić to sprawa jest bardzo prosta. Nie potrzeba lat, pieniędzy, tłumaczeń, wybitnych specjalistów, całego wagonu książek i tysiecy badań.

Tu nie trzeba żadnych terapii, sukinsynów trzeba zwyczajnie za mordę wziąć.

ashkar

M i T · **Pomógł:** 66 razy Dołączył: 09 Lis 2007 Posty: 7106

grizzly

ashkar

ashkar

Iga

ashkar

Iga. Oczywiście, pełna zgoda, danie życia nie upoważnia rodziców do jego odbierania ani też niszczenia. Bo to nie rodzice dali życie sobie. O tym właśnie pisałem. Pod tym względem należy się jednak rodzicom szacunek bo są mimo wszystko oni naszymi rodzicami i człowiekowi potrzebny jest rodzić. Dzieci naturalnie instynktownie szukają rodziców. Rodzice są potrzebni człowiekowi jak żadnemu innemu stworzeniu. Rodzice zaburzeni, z problemami, zniszczeni, bez szacunku są dla dzieci poważnym obciążeniem. Powinniśmy więc także szanować rodziców i o nich dbać. Niestety nie zawsze jesteśmy w stanie im pomóc. Często jest tak że człowiek buntuje się przeciwko rodzicom i robi sobie krzywdę.

Człowiek powstaje w wyniku zbliżenia dwojga ludzi którzy powinni to robić świadomie. Jeżeli tak się nie dzieje to już w duszy powstaje wyrwa, dziura która człowieka może zaprowadzić na skraj nędzy duchowej. A dzisiaj ludzie używają sobie bez zważania na konsekwencje i mordują swoje nienarodzone dzieci z dużą lekkością. Tych którzy o tym mówią natomiast pietnują .To jest właśnie łamanie praw natury, i nie chcę powiedzieć że ŚWIADOMIE, ale jednak jest w tym WYBÓR no i ten BRAK SZACUNKU. Nie wymagaj od takich ludzi aby mieli szacunek do swoich dzieci. A jeżeli sama masz takie lekkie podejście do życia to nie żądaj od innych aby byli tacy wspaniali.

Iga

ashkar